De Etappen-Inspektion 4 vestigde zich op 21 oktober 1914 te Gent in het justitiepaleis. De officieren namen hun intrek in het Posthotel op de Kouter, dat toentertijd het modernste en voornaamste hotel was te Gent. Het werd zwaar bewaakt met langs beide kanten van de ingang een schildwachthuisje.
Het Postkeuringsbureel had eerst een plek in het justitiepaleis en het postbureel op de Kouter. Beide diensten verhuisden naar het hoofd postgebouw aan de Korenmarkt te Gent.
De Etappen-Inspektion dirigeerde het leven van de burgerbevolking.
De Etappen-Inspektor was de hoogste officier in rang van de gehele Etappe. Hij was gelijkwaardig aan een divisiecommandant en had dezelfde bevoegdheden als een generaal. Of zoals Wandt schreef: “Te Gent was hij om zoo te zeggen de Almacht, waarvoor alles eerbiedig knielde; ook de Kommandant, die intusschen op zich zelf ook reeds een Almacht was, viel voor den Etappen-Inspekteur in het stof."

1.  Passbüro

Het Passbüro werd geleid door de zogenaamde Passofficier die de rang van luitenant had. Dit buro regelde de eenzelvigheidsbewijzen. 
Teneinde een betere controle over de bevolking te krijgen, werd door de Duitse bezetter een eenzelvigheidsbewijs ingevoerd dat door het Passbüro via de gemeentebesturen aan de burger werd bezorgd. Alle mannen van 18 tot 45 jaar werden in juni 1915 verzocht om die op de plaatselijke bevolkingsdienst af te halen, en werden verplicht die kaart te allen tijde bij zich te hebben. Op de kaart stonden naast de foto, wat in die tijd voor vele mensen een nieuwigheid was, de naam, voornaam, geboortedatum en het adres van de persoon in kwestie.
Daar het maken van een foto een dure aangelegenheid was, verkregen zij die behoeftig waren van het gemeentebestuur een bon voor een gratis foto. Bepaalde gemeenten voorzagen in een  collectieve fotoshoot, waarbij “portretten voor passe-ports getrokken werden”

Binnen het gehele Etappengebiet had men een reispas nodig voor verplaatsingen met een rijtuig of paard buiten de eigen gemeente. De hondenkar en stootwagen vielen niet onder die noemer.
Elke persoon die in Gent aankwam, diende zich binnen de twaalf uren bij het Meldeamt van de Etappen-Kommandantur aan te melden en zijn eenzelvigheidsbewijs voor te leggen.
Elke overtreding of poging om de aangifteplicht te ontwijken, kon worden bestraft met een jaar gevangenisstraf, een geldboete tot 4000 mark of zelfs deportatie naar Duitsland. Naast deze straffen kon het paspoort gedurende minstens een maand ingehouden worden. De straffen werden bovendien verhoogd als de betrokkene niet in het bezit was van een eenzelvigheidsbewijs.
Uiteindelijk werd ook het fietsverkeer volledig aan banden gelegd en zelfs verboden buiten de eigen gemeente na acht uur ’s avonds. Met de verordening “betreffende het in beslag nemen en stapel opnemen der rijwielen en de beperking van het rijwielverkeer” werden alle fietsen en fietsonderdelen in beslag genomen. Het gebruik van de fiets was vanaf 20 september 1916 alleen voorbehouden aan personen die van de Duitse overheid daarvoor de toelating hadden verkregen. Er werd alleen toestemming verleend aan personen die bij gebrek van andere doelmatige  verkeersmiddelen het rijwiel nodig hadden.
Dat waren bijvoorbeeld bedienden en werklieden om zich van en naar de werkplaats te begeven, of om zich naar school te begeven indien de afstand meer dan drie kilometer bedroeg.

Elke persoon die onder toezicht stond kreeg een Meldekarte en diende zich ten minste één keer per maand, op een welbepaalde dag persoonlijk en in het bezit van zijn eenzelvigheidskaart aan te melden. De melding werd genoteerd op de Meldekarte.
De sancties voor degene die de verplichtingen niet nakwamen waren niet mals. Er was een boete voorzien van 1000 mark of zes weken gevangenis. De zwaarste overtreders werden naar een gevangenkamp in Duitland gestuurd. Het verlies van een Meldekarte diende dadelijk aan het Meldeamt bekend te worden gemaakt. Dit gebeurde kostenloos als de aanvrager kon aantonen dat hij geen schuld had aan het verlies, maar indien dat niet mogelijk was, kostte een nieuwe kaart vijf mark, en daarna telkens tien mark. Bovendien konden ook de voormelde straffen worden opgelegd.
In februari 1917 werd een bijkomende vorm van controle ingevoerd. Etappeninspecteur von Schickfuss verordende toen dat aan de voordeur van elke woning een lijst diende te worden opgehangen met alle namen van de gezinsleden. De juistheid ervan diende door de Belgische politie moest de juistheid er van bevestigen met een handtekening en stempel.
Indien de huiseigenaar dergelijke lijst niet opmaakte, diende het gemeentebestuur daarvoor te zorgen. Uiteindelijk waren voor de juistheid van de lijst de plaatselijke politie, de portier en alle bewoners van het huis responsabel. Wie zich niet aan de opgelegde regel hield, liep opnieuw risico voor een strafsanctie.

4. De Economische Afdeling of Wirtschaftsabteilung

De vermelding van deze afdeling duikt reeds vroeg in 1915 op. De Wirtschaftsabteilung was ingesteld om opeisingen van allerhande materialen in goede banen te leiden. Het kan als één van de  belangrijkste genoemd worden in het ganse Duitse administratieve apparaat.
In elke Kommandantur bestond deze afdeling die afhing van de Gentse Wirtschaftsausschuss (Economisch Comité), die op zijn beurt behoorde tot de staf van de Etappen-Inspektion. Het Comité bevond zich aan de Kouter en stond onder de verantwoordelijkheid van Hauptmann Dietrich.
Het opeisen van goederen gebeurde heel systematisch.
De eerste stap was een nauwkeurige registratie van de voorhanden zijnde producten, waardoor de bezetter zich een goed beeld kon vormen van wat opeisbaar was.
De bevolking kreeg in ruil “Beitreibungs-Anerkenntnisse” ook wel requisitiebons genoemd, waardoor ze later aanspraak konden maken op geldelijke compensatie. Deze bons zouden na de oorlog, ongeacht de uitkomst ervan, door de Duitse staat betaald worden. Het grondbeginsel was dat de Duitse staat bij elke opeising als koper optrad en de lokale overheden als tussenhandelaars dienden te worden beschouwd.
Het hoeft niet gezegd dat er van dergelijke tegemoetkoming vaak niets in huis kwam.
In de loop van 1917 kreeg de bevolking te maken met personen die zich, gekleed in een Duits  soldatentenue, toegang verschaften tot woningen om daar goederen, vooral geld, te ontvreemden of de bewoners af te persen. Kommandant Ziegler waarschuwde de bevolking enkel soldaten die de nodige bewijzen konden voorleggen binnen te laten. Deze bewijzen dienden voorzien te zijn van de stempel van de Kommandantur en de handtekening van een officier, niet van zijn plaatsvervanger, noch door een lagere graad.

6. Polizei- und Strafabteilung

De Belgische politie werd na het binnenvallen van de Duitsers volledig ontwapend. Het enige dat ze nog bij zich mochten dragen was een gummiknuppel. Het gevolg daarvan was dat de kleinere overtredingen niet meer werden vervolgd noch bestraft. Later werd hen hun sabel teruggegeven en uiteindelijk werden ze aan het gemeentelijk gezag onttrokken en onder toezicht van een nieuwe gevormd Duitse militaire politie geplaatst. 
Om de orde te handhaven bleven de lokale politiediensten behouden en werd de Militärpolizei, die uit twee organen bestond met name de Feldgendarmerie en de Geheime Polizei , geïnstalleerd. Te Gent kwam er een Zentrale der Geheimen Feldpolizei des A.O.K. IV, onder leiding van inspecteur Dirr. De Geheime Feldpolizei was niets meer dan de Duitse militaire politie die het leger tijdens de veldtocht vergezelde en de ‘veiligheid’ van de slagvelden verzekerde. Verder controleerde ze de toegangswegen en spoorlijnen, en maakte eveneens jacht op spionnen

Woeker was volledig uit den boze. Het was Etappenkommandant von dem Knesebeck ter ore gekomen dat “talryke landbouwers en graanhandelaars, ook zulke lieden, die zich maar in het voorbygaan met graanhandel bezighouden, gerst van den oogst van 1914 in belangryke hoeveelheeden verborgen houden om den prys op eene woekerachtige manier te doen stijgen”. Hij maande de gemeentebesturen aan om dergelijke praktijken aan te geven.
Op de Gentse markten heerste er “geharrewar, tegenstand van wege de koopers.  De boeren vertrokken met hun korven. Een korf vol eieren werd omgeschopt en alles onder de voeten aan stuk gestampt”. 
Bepaalde handelaars werden veroordeeld tot een geldboete of gevangenisstraf. Handelaar S. werd door von dem Knesebeck veroordeeld tot een boete van 300 mark of dertig dagen gevang, omdat hij boter tegen een hogere prijs verkocht. In de toekomst zou de Kommandant elke inbreuk tegen de maximumprijszetting bestraffen “zonder iets of iemand in te zien”. Deze mededeling diende in elke gemeente te worden aangeplakt en gold als laatste waarschuwing.
Dat schrok niet veel mensen af, getuige daarvan Torie Mulders die schreef: “Het verhandelen van levensmiddelen buiten het toezicht van hoogerhand, en aan prijzen buiten en boven de vastgestelde steeg in opgaande lijn met den nood van de bevolking; het blauwen werd eenen stiel en sommige durvers hebben er fortuin mee gemaakt. Ik heb het hun nooit benijd”

De Etappen-Inspektion had op 8 augustus 1915 een eerste verordening “betreffende de bepaling der maximaprijzen” opgesteld. Deze bevatte de prijzen van vijftien producten.
Elke overtreding ervan kon met een geldboete tot 1000 mark worden bestraft of een “daarmede overeenstemmende gevangenisstraf”, naderhand werd de verbeurdverklaring van de winkelwaar ingevoerd.
Als er verzachtende omstandigheden waren, kon de boete tot 50 mark gereduceerd worden. De verkoper die nog maar een hogere prijs vroeg, maakte zich reeds schuldig aan deze verordening.
De Polizeiabteilung was ook belast met het vaststellen van mogelijke geleden schade door de Duitse bezetter. Bij het uitbreken van de oorlog vluchtten vele Belgen naar het buitenland. Bijgevolg stonden hun woningen leeg, en werden ze al gauw opgeëist door de Duitse legerleiding. Al te vaak werden er goederen, vooral al hetgeen dat niet te zwaar was, meegenomen als ‘souvenir’.
Door haar grote takenpakket kon de politie niet ten volle instaan voor de ordehandhaving.
Onder supervisie van de Duitsers werd opnieuw een vorm van burgerwacht ingesteld.